De Jeschichte von de Angelei Drucken
Geschrieben von: Peter, Frank   
Mittwoch, den 25. Januar 2012 um 20:22 Uhr

Jürgen Schönfeld

De Jeschichte von de Angelei

 

Es war so ann scheener Sommertach, de Sonne meentes richtich jut, awwer nich so wie de letzten Wochen, da warn iwwer 30 Jerad jeen Tach unn das war nich zu's Aushaaln. Awwer heite war's Wetter wie mor sich des so winscht, vor'n Sommer.

 


Herrmann hotte sich's jerade in sein Lijeschtuhl in Jarten so richtich bequäm jemacht, da kam seine Hilda mit sonn jeroßen Topp heeßen Kaffee vor jeen unn obendrinn noch mit zwee Schtickchen Moonkuchen offn Teller, och vor jeen unn schtellt'es offn Jartentisch vor Herrmann sein Schtuhl ab.
Nu tranken se beede janz jemitlich ihrn Kaffee unn freiten sich iwwers scheene Wetter.
Hilda war jrade von Dockter jekomm, offn Rickwäck war se noch bei‘n Bäcker vorbeijejangn, awwer nich bloß wäjen Brot unn Kuchen, och wäjen de Neiichkeeten.
Nu arzählte se, was es denn so neies iwwerall ins Dorf jähm tat.
Herrmann wollt'es eejentlich iwwerhaupt jarnich wissen unn tat awwer so als ob'e zuheern wirre.
Off eema mitten so in de Idille meente Hilda zu Herrmann, weeßte unser Vorjarten sieht so ferchterlich aus, de Leite bleim schonn schtehn. Das muß doch nu werklich nich sinn. Morjen jelei in de Friehe mist mor ma da was unnernähm.
Rasen mähn unn Unnkraut raus machen, jelei och noch de Hecke schnein das kann doch so lange nich dauern, was meenste Herrmann, bis Mittach kennteste da locker fertich wern.
Herrmann blib baale dor letzte Happen von Moonkuchen inn Hals schtecken, so hotten Hilda mit ihrn Offtrach iwwerfalln.
Wenn se denn immer sahte, wir misten ma, meente se eejentlich immer, Herrmann nu mache doch ma.
Awwer in Jerunde jenomm hotte se eejentlich Recht unn Herrmann ließ das dän janzen Nahmittach ooch keene Ruhe.
An nächsten Tach, jelei nahs Frieschtick machte sich Herrmann drann, dän Vorjarten off de Reihe zu bringn.
Zujejäm er sak ja och seere schlimm aus. Awwer na de jeroße Hitze in de letzten Wochen kam denn dor Räjen unn's Jeras unn's Unkraut hamm sich mit's wachsen jejenseitich iwwertroffn. Zurickjeblimm sinn de Blum.
Herrmann machte sich nu iwwern Vorjarten her.
Lange hottes nich jedauert unn dor erschte frahte iwwern Jartenzaun, wie's denn so jeht, lange nich jesähn, warscht woll krank odder in Urlob.
Herrmann ließ sich bei's Unkrautruppen iwwerhaupt nich schteern von de neijieriren Leite unn bei's Rasen mähn heerte sowieso nischt.
Wer da so alles mit's Rad anjehooln hotte unn zu Fuß vorbeijekomm iss unn ann Jeschpräch mit mich anfangn wollte, das war ja ferchterlich ann frihn Morjen, nee, nee, nee. Als ob die nischt Anneres zu tun hamm ann frien Morjen als mich von de Arweet abzuhooln.
Trotz dor offdringlichen Leite, es jink eejentlich jut voran, awwer bis mittach fertich sinn, davon kunnte mor doch bloß treem. Er hotte schon de Jacke ausjezoren unn de Ärmel hookjekrempelt, awwer dor Schweeß lief immer noch in Schtreem.
Hilde hotte iwwerhaupt jarkeene Vorschtellunk was das vor Arweet macht, alleene das ville Unkraut. Anne Kanne Tee hotte se zwischendurch ma rausjebracht, se hette woll drinne noch zu tun, meente se so janz nähmbei. Essen muss ja och jekocht wern.
Also heeßt des, alles allene machen.
Herrmann wollte jerade de Buchsboomhecke bejradijen, da kam Berjersch Willi iwwer de Schtraße un kloppten off de Schulter. Herrmann hotte sich so arschrocken, das'e erschtma von de Heckenschähre de Vorlängerungsschnure durchjetrennt hotte.
Nich so schlimm Herrmann, meente Willi so richtich freindlich unn wohljelaunt.
Wenn de ma anne Pause machen wirrest kennte ich dich das willer zusammflicken, du weest doch, ich war frieher ma bei de Enerjie, bei's Bonnpersonal.
Außerdäm kennte mor doch anne Flasche Bier zusamm trinken, ich hawwe jerade welches jeholt.
Da hotte beschtimmt willer des billichste was da war, anjesackt, dachte sich Herrmann, awwer ejal, wenn's jeschponsort werd, iss Bier ähm Bier.
In Herrmann seine Warkschtatt machte Willi erschtma zwee Flaschen von's kostenjinstije Bier off unn fummelte mit's Kichenmesser an de Kawelenn rum.
Herrmann, warum ich eejentlich jekomm bin, du bist doch nu mein bester Freind, ich wollte dich ma innlahn mit mich ma angeln zu jehn.
Willi, nu sare ma wie komme ich denn zu so anne jeroße Ehre?
Laases dich ma arklährn. Ich hawwe nu nahn dritten Anloof de Fischerprifunk doch noch jerade so jeschafft. Frieher war das dor jeweenliche Angelschein, awwer heite iss das so was von schwer, de Prifunk, das kannste nich jeloben.
Ville Jeld hat das Janze och noch jekostet unn das miss mor jetzt eenfach abangeln. Komm doch mich zuliwe ma mit, wir wern schonn unsen Schpaß dran hamm.
Weeste das iss sowas von erholsam, de Angellei, das kannste dich eenfach nich vorschtelln. Arholunk wirre dich doch och eenfach ma jut tun, Herrmann.
Nee, nee Arholunk hawwe ich jenuch, wenn ich inn mein Lijeschtuhl inn Jarten lijen tue, alle viere von mich schtrecke unn liem Jott ann juten Mann sinn laase.
Laas man sinn mit deine Angelei, iss eenfach nischt vor mich.
Awwer sare doch ma Willi, wo haste denn eejentlich dän janzen Kram her, dän mor vor de Angelei brauchen tut, iss ooch nich janz so billich?
Hat mich doch meine Waltraut jeschenkt, wo ich in Rente jejangn bin, damit ich Buschäftijunk hawwe unn nich off dumme Jedanken komme, meente se damals.
Schwarz jeangelt hawwe ich denn schonn anne janze Weile, so hin unn willer, bis mich doch dor olle Schwarzkopp ma arwisch hotte, denn war's aus. Er meente, erscht wenn de Jenähmijung in de Tasche hast kannste willer mit's Angelwarkzeigs ann Teich.
Awwer das janz traurije war dorbei, ich hawwe in die janze Zeit nich ma was jefangn. Justav hat mich awwer wenichtens nich bei'n Angelvorschtant anjeschissen.
Also was iss nu, kommste ma mit? Jetzt iss doch de janze Sache lejal
Weeßte Willi, ich muß mich de janze Sache noch ma durch'en Kopp jehn laasen unn ich wäre ma Hilda dorzu bufrahren was die denn dazu meent.
Du bejniejelst mich hier so, das ich villeicht jarnich ma nee sahren kennte.
Herrmann du jefällst mich immer besser, du kimmst eenfach ma mit mich mit unn du wirscht sähn de janze Sache macht dich ans Enne och noch sonn Schpaß, das de dich das janze Angelzeigs och noch schenken lässt.
So nah's zweete Bier hotte denn Herrmann sich ann Ruck jejähm unn war eejentlich schonn ann bißchen neijierich jeworrn wie denn das Willi anschtelln wirre, das mit de Angelei.
Awwer wenn's räjnet kannste alleene jehn, meente noch zu Willi. 
Inzwischen hotte denn Willi och de durchjetrennte Schnure willer zusammjekricht unn Herrmann kunnte seine Hecke fartich schnein.
Hilda machte's Kichenfenster off, kukte sich an was Herrmann denn so jeschafft hotte in Vorjarten.
So richtich zufrien war se eejentlich nich, bloß jut, se hotte wenichstens nich mitjekricht, das mit Willi sein Busuch unn mit's Biertrinken ann hellorlichten Vormittach.
Essen is fartich, meente se. Komm rinn unn wasch dich de Hänne, Herrmann.
Nah's Essen, es jab Jraupensuppe, meente Herrmann, Hilda ma von jemeinsam Angelausfluch mit Willi zu arzähl zu missen.
Also janz kurz unn knapp jesaht Hilda, Willi will mich ma mit nähm zu's Angeln, deswäjen hotte mich vorhin ma busucht.
Herrmann das is doch scheen, das Willi da ma an dich jedacht hat, Angeln soll doch so jut sinn vor's Jemit unn vor's janze Wohlbefinn, mach's eenfach ma mit. Wirscht sähn, das tut dich jut.
Herrmann war janz iwwerrascht, eejetlich hotte was janz anneres arwartet, awwer wenn se meent das mich das jut tut wäre ich umjehnt ma bei Willi vorbeifahrn, unn denn kennt mor doch schonn heite beede mit de Angelei anfangn.
Er setze sich jelei off'‘s Rad um mit Willi ann Tarmin auszumachen, bevor sich eener von die Beeden, Hilda odder Willi das mit's Angeln annerscht iwwerläht.
Herrmann bimmelte bei Willi, unn obwohl der jerade seine Mittachsruhe machen tat, hotten se sich denn beede ausjemacht, heite so kurz na sechse an Friedhoff, da treff mor uns mit's Rad.
De Zeit war ran, Herrmann hotte noch ma Luft off's Rad uffjepumpt unn de Jummischtiwweln außen Keller jeholt. Seit's Hockwasser vorchtes Jahr hotte se nich mehr jebraucht, da warn se ähm ann bischen vorschtoopt.
Dor Rucksack war jepackt mit's Sitzkissen unn de olle Alluminjumbrotbichse voller Läwwerwurschbemm, anne Taschenlampe vor's Heemefinn an scharfes Kichenmesser, zu's ausnähm unn schuppen von de Fische unn anne Flasche Wasser vorn Durscht.
Hilda hottes Herrmann alles mitjejäm, damit's och an nischt mangelt unn er seine Freide an de Angelei hat, wenn eh denn da mit Willi alleene is in Busch unn ans Wasser jeht.
An Friedhoff schtand Willi schonn da. Herrmann meente, wir bleim woll länger? Du hast da so ville Jelumpe mit, da kennte mor denkn du willst anne Expedion unnernähm. Zwee Angeln, an Kescher an jeroßer Rucksack unn noch so allerhand Klimbim schleppte Willi an's Rad mit sich rum. Das wichtichste awwer warn in de Packtaschen injepackten Blechbichsen.
In eene war'n Räjenwermer in de annere war dor Klump unn in ann Inweckjelass war'n Maan aus de jerine Tonne, die wollten jetzt schonn abhaun.
Warte man ab, wir währ das alles brauchen kenn, wenn's denn richtich los jeht unn wir Arfolch hamm wolln.
Ich laase mich iwwerraschen meente Herrmann unn schittelte mitt'n Kopp.
Na anne knappe halwe Schtunne mit's Rad warn se denn ann's Angeljewässer anjekomm.
Willi wollte unbedingt an so anne Schtelle mit vill Jeschtripp unn hoke Beeme drumrum, Herrmann kunntes nich vorschteen, awwer Willi war nu ähm dor Anglor unn Herrmann musste sich fiejen, als Angelanfänger.
Das iss wäjen de Fische, mor kennte se besser iwwerlistn, so schteht's ins Buch, meente Willi.
Willi packte de janzen Utesielijen aus, unn nu kenntes losjehn.
Awwer erschtema wurrn zwee Bier uffjemacht unn dor Kreiterlikeer in de mitjebrachten Plastebecher injeschenkt.
Dorna fädelte Willi eema Klump an den een Haken unn an dän annern Haken kam ann dicke fette Made.
De Fische solln woll unnerschiedliche Jeschmäcker hamm, so wie's och bei de Menschen iss.
Willi wuchtete mit de Angel janz elejant eene Schnure mit'n Klump ins Wasser unn dorna kam de Schure mit de Made in Teich. Ich will bloß hoffen, dass de Schwäne da drimm schonn satt sinn un uns nich noch heite Ahmt beehrn, meente Willi so nähmbei. Herrmann vorschtand nischt, er war ja keen Anglor.
Jetzt miss mor waartn bis da unner Wasser eener von de Fische Hunger vorschpiert unn sich de Beite jereifen tut. Wenn denn das alles richtich funksjuniert, ham mor vor morjen mittach ann scheenes Essen off'‘n Tisch flisterte Willi.
Awwer erscht ma miss mor Jeduld hamm. So lange mach mor noch ann scheenes Bier off unn laasen ann dän Kreiter schmecken, prost Herrmann.
Beede warteten nu bis woll eener von de Unnerwasserviecher sich buquämte das ausjeläte Leckerli zu vorschlign.
Sare ma Herrmann, iss des nich scheen hier. De Veejel singn, de Enten mit ihre Kleen off's Wasser unn de zwee Schwäne da hinne ins Reericht, das iss doch de blanke Idille.
Alles janz scheen unn jut Willi, awwer de villn Micken die sich hier off uns schterzen, die haste bei deine Uffzählung vorjessen.Wenn de villn Micken nich währn, kenntes eejentlich janz jemitlich sinn so in de scheene Natur.
Herrmann schluk um sich unn Willi mehnte, er solle doch ma ruhich sinn, sonst arschrecken sich de Fische unn wir jehn heite Ahmt ohne Beite heeme.
Uff eehma, so janz pletzlich zuckte de Angel die Herrmann beuffsichtijen sollte an, unn Willi bläckte er meeje doch zujreifen, was denn Herrmann, janz erschreckt, och machen tat.
De Angel hotte Herrmann noch zu fassen jekricht awwer denn jings mit eema abwärts na's Wasser runner.
De Angel war jerettet awwer de Schtiwweln warn beede mit Wasser volljeloofen un ann Fisch war scheinbar ooch nich an de Leine. Willi hotten denn willer hokjeholfen unn Herrmann kunnte seine Schtiwweln auskippn.
Herrmann da war buschtimmt was Jeroßes dran, awwer durch deine Unoffmarksamkeet isse uns janz eenfach durch de Lappen jejangn. Schade eejentlich.
Jetzt iss enjiltich Schluß mit's Angelvojniejen sahte Herrmann. Schtunnlank sitzt mor hier, nasse Beene hat mor, de Hose mit Lehm buschmiert unn trotzdäm nischt ann Haken, weeste was, ich setze mich off's Rad unn fahre heeme. Unn außerdäm musste ich mich nich noch beleffeln laasen.
Willi mach's jut, du kannst dich ja noch weiter mit de Micken rumarjern unn villei beißt ja oh noch Eener an heite ahmt.Wenn’s awwer zu ville wern sollten,kannste mich ja morjen een vorbeibringn.
Heeme anjekomm, noch off'n Hoff zoke de schlammijen Schtiwweln aus unn machte sich in de Waschkiche de Beene reene.
Hilda hottes mitjekricht weil's Hofflicht anjink, unn dachte so bei sich, Herrmann wird doch woll nich in de Waschkiche schonn de Fische reenemachn unn ausnähm? Ich wern ma dabei helfen missen.
Se jink jelei runner um nazukuken. Da sak'se de Buscheerunk, Herrmann hotte mit sich selwer zu tun.
Fische warn keene da, awwer der Jeruch na Fisch fillte de Waschkiche aus.
War woll nich das Richje mit's Arhohln unn de Angelei?
Heere bloß off, nie willer mache ich so was mit, nich vor Jeld unn jute Worte, nie willer. Du hast mich da och noch zujeraten.
Awwer ich bin heite zu die Arkenntnis jekomm, angeln is doch was Scheenes, wenn mor nich selewer dorbei iss.
Der Uffwand, Fischerprifunk, Angelzeigs koofen, Maan aus de jerine Tonne hohln, Jarten umjeram wäjen de Wermer unn dän Klumb kaun, damit de jeschmeidich werd, nee, das muß mor sich als Rentnor nich antun.
Ans Enne schmeckt dor Fisch, falls werklich eener von dän arbarmt hotte sich ann Haken offzuhängn, och noch na Schlamm.
Weeste Hilda, wir machen uns morjen ann scheenes jebratnes Fischfillee mit Kartoffelsalat zu Mittach unn jrien Salat außen Jarten dorzu.
Herrmann, du meenst doch, ich soll das machen, das mitt'n Kartoffelsalat unn's jebratne Fischfillee dorzu.
Jenau so meent ich's, sahte Herrmann, wenn denn alles off'n Tisch schteht, kannste mich rufen.